5-jarig Jubileum CVEG

(Geschreven door Angelique)

CVEG bestaat 5 jaar! Dat hebben we gevierd op 19 september 2020 tijdens onze feestelijke ledendag.

In de middag verzamelen we bij Babylon. Ik zie vele – inmiddels vertrouwde – gezichten, en ben blij dat het mogelijk is om met inachtneming van de coronamaatregen bij elkaar te komen.
We beginnen in kleine groepjes met een korte speurtocht, met als doel om gezamenlijk bij een prachtige open plek in het bos uit te komen. Of het nou aan de moeilijkheidsgraad van de speurtocht, of aan onze navigatieskills ligt: ons groepje loopt verkeerd. Als één van de laatsten komen we uiteindelijk bij de plek aan, waar iedereen al in een mooie cirkel op ons zit te wachten.

Er wordt een glaasje bubbels voor ons ingeschonken waarna Koen en Marian beginnen met hun speech. Want 5 jaar CVEG, dat is een hele mijlpaal. Van een klein groepje initiatiefnemers in 2015, naar een groep van meer dan 100 leden (inclusief kinderen) op dit moment! Het is een rollercoaster geweest, met flinke meevallers en ook pittige tegenslagen. Maar het enthousiasme, de steun van elkaar en de onverzadigbare ‘drive’ om te werken aan een betere wereld zorgde ervoor dat ze onverminderd doorgingen. En zie nu eens wat het heeft opgeleverd; deze mooie groep mensen bij elkaar, allen met een gedeelde droom: het herstellen van de aarde, op een duurzame manier met onze omgeving om gaan, en in verbinding leven met onszelf, de natuur én elkaar. Het eerste ecodorp van CVEG – Zuiderveld in Nijmegen – staat écht in de steigers, de eerste leden gaan er écht vanaf december al wonen, en er liggen al volop plannen voor volgende projecten.

Er wordt geproost en gelachten terwijl de kinderen met stokken sjouwen en in bomen klimmen. Dan starten we met een ritueel die zich richt op positiviteit, dankbaarheid en onze wensen. Terwijl de zon in mijn gezicht schijnt denk ik terug aan een paar jaar geleden, toen ik mij ongelukkig voelde in een maatschappij gericht op kapitalisme en individualisme, zoekende hoe ik in kon passen. Ik zag hoe mensen zich verheven voelden boven de natuur. Hoe uit het oog werd verloren dat wij mensen juist samen horen te werken in plaats van elkaar te ondermijnen. Het begon te wringen; de rat race, de identificatie met het ego, mijzelf moeten aanpassen en de loskoppeling van wie ik werkelijk ben. Met als gevolg: eenzaamheid, vervreemding, depressie, en een beschadigde planeet.

Mijn meisje zit op mijn schoot. Ze geeft talloze knuffels en kusjes op mijn gesloten ogen. Als mijn zoon zijn spel even onderbreekt en bij me komt, vraag ik hem naar zijn wens. “Dat we allemaal gelukkig zijn”, zegt hij.

Ik denk terug aan mijn eerste CVEG bijeenkomst. Ik voelde mij onzeker, ik durfde niets te zeggen. Maar al gauw merkte ik dat ik niet veroordeeld werd, en vooral: dat mensen vertrouwen in me hadden. Meer dan ik in mezelf had. En door dat vertrouwen groeide ik. Ik hervond de krachten en positieve eigenschappen in mezelf. Als je mij een jaar geleden zou vertellen dat ik coördinator van een subkring zou zijn, vergaderingen voor zou zitten en mee zou schrijven aan beleidsstukken, had ik je voor gek verklaard. Ik besef me ook steeds meer dat deze manier van leven bij me past: met elkaar, plezier makend, voor elkaar zorgend. En dat is wat CVEG ook voor mij betekent: jezelf (her)vinden. Elkaar leren kennen in al onze verscheidenheid. Om leren gaan met onderlinge verschillen, en elkaar aanvullen met ieder onze eigen krachten en talenten. Om vervolgens als individu, als gemeenschap én als deeltjes van een groter geheel uiteindelijk dat hele geheel te herstellen en tot bloei te laten komen.
Daar ben ik dankbaar voor.  

Terwijl ik in gedachten mijn toekomstwensen visualiseer loop ik samen met mijn dochter naar voren om de rozenblaadjes bij de blaadjes van de anderen te voegen. Deze zouden later ritueel verbrand worden, opdat al onze wensen en positieve energie vrijkomen in het universum.
Dan is het tijd om te vieren. We zingen voor het eerst een heus CVEG lied dat door een groepje leden is bedacht. En dan lopen we rustig terug naar Babylon.

Buiten bij het terras gaat het open podium van start, waar wordt gezongen en stukjes worden voorgedragen. Anderen kletsen binnen met elkaar, of zoeken even wat rust op. De kinderen eten van hun eigen ‘pannenkoekenbuffet’, en daarna volgt een heerlijk Syrisch buffet voor de volwassenen.

In de avond staat er een muzikaal programma voor ons klaar. Het blijkt dat we vele muzikanten in ons midden hebben! Er wordt afgewisseld tussen vioolmuziek onder begeleiding van piano, een origineel Balkan trio, en een prachtig harpoptreden.

Ondertussen speelt mijn zoon onverstoorbaar door in de naastgelegen ruimte en klimt mijn dochter bij verschillende mensen op schoot om een praatje te maken of samen gek te doen. En dat is voor mij nogmaals de bevestiging: dit werkt voor mij en voor mijn kinderen. De gedachte dat deze manier van samen leven en wonen voor mijn kinderen straks vanzelfsprekend zal zijn, geeft me een enorm goed gevoel.

Bedankt CVEG voor deze dag. Wij kijken er met veel plezier op terug, en kijken uit naar de volgende 5 jaar!

Ledendag 15 augustus 2020

Geschreven door Laura

Ochtend- en middagdeel

Ook deze ledendag was verdeeld in een ochtend- en middagdeel. In juni was ik bij het middagdeel aanwezig, het leek mij nu leuk om in de ochtend te komen en zo mogelijk weer wat andere mensen eens ‘live’ te ontmoeten.

Check-in en inleiding

Ondanks de vakantieperiode was het ochtenddeel toch (bijna) volgeboekt. Het was wat koeler dan de afgelopen dagen, dus we konden weer lekker buiten zitten tijdens de activiteiten. Eerst hebben we binnen een check-in gedaan. Er waren ook een paar leden via Zoom aanwezig, die werden hierbij niet vergeten, al was het was het voor beide kanten auditief een beetje een uitdaging. Hester en Ron coördineerden het programma en lichtten het kort toe. Voor de eerste activiteit gingen we uiteen in twee groepen, die na enige tijd rouleerden. 

CVEG-lied schrijven en vlaggen knutselen

Mijn groep begon met een brainstorm over het CVEG-lied onder leiding van Anouk. Omdat wij de allereerste groep van vier waren, was er nog veel keus. We kozen voor het thema Duurzaamheid. Eerst gingen we associatief denken, daarna in zinnen en uiteindelijk ook in rijmwoorden. Zelfs dat laatste had echt een brainstorm-karakter; zo hebben we het rijmpaar ‘natuur-frituur’ gewoon opgeschreven. Wat daarvan overblijft zal later blijken…

Na het lied, gingen we – enthousiast aangespoord door Nora – knutselen aan vlaggen in het thema van het CVEG-logo. Het bleek ook een leuke manier om met wat mensen kennis te maken die ik nog niet eerder gesproken had en er ontstonden ook nog eens inspirerende samenwerkingsverbanden, zoals Marcel die Mees probeerde te leren hoe hij een kwast in een driepuntsgreep vast moet houden. 

In gesprek over communicatie via WhatsApp

Na een koffiepauze kwam de kring Welzijn & Zorg met een wat serieuzer onderwerp: communicatie in WhatsApp. Vanwege de Corona-maatregelen zijn we sterk afhankelijk van dit soort communicatiekanalen, maar ook los daarvan kan WhatsApp – en in het bijzonder groepschats – een uitdaging zijn. Het kan snel en efficiënt zijn, maar je communiceert via tekst en mist zo een boel signalen. Maar, zoals bij dit programma-onderdeel ook naar voren werd gebracht, kan het ook een mooie zoektocht en leerweg zijn om elkaar ondanks die beperkingen te vinden. Je ziet hierin terug wat we volgens mij nog vaak genoeg gaan tegenkomen: iedereen is anders en gaat op een eigen manier met dingen om. Als we onszelf én elkaar daarin respecteren zijn we in mijn ogen al een heel eind op weg!

Check-out en afsluiting

Met de check-out werd het ochtendprogramma afgesloten waarna er buiten geluncht kon worden. Ik heb dat vanwege andere plannen later op de dag dit keer laten schieten, maar het was ongetwijfeld gezellig!

Ledendag 18 juli 2020

Geschreven door Marjolijn

Deze ochtend halen we op het nippertje de trein naar Nijmegen. Het was een haastige ochtend. Had ik mijn dochter maar een paar minuten eerder wakker gemaakt, gaat er door mijn hoofd. Want haast en een dreumes gaan niet goed samen.

Maar het is gelukt: we zijn onderweg naar onze eerste ledendag sinds lange tijd. Ik ben al zeker anderhalf jaar aspirant-lid, maar ik heb me tot nu toe op de achtergrond gehouden, omdat ik me niet klaar voelde om weg te gaan van waar ik nu woon. Dat gevoel is aan het veranderen en Zuiderveld voelt steeds meer als een passende plek voor mijn dochter en mij. En dus is het nu wél de tijd om te integreren in het project en de groep.

Ik voel een mix van spanning en enthousiasme. Spanning, omdat ik me moet zien te verhouden tot een groep nieuwe mensen. Enthousiasme, omdat ik er enorm naar uitkijk om iedereen in levende lijve te ontmoeten. De eerste Zuidervelders ontmoet ik al in de bus van Nijmegen Centraal naar Berg en Dal. Het blijkt dat ik niet de enige nieuwe in de groep ben. Twee anderen vertellen ook voor het eerst aan te sluiten.

Bij de ingang worden we begroet door een vrolijk lid. Zij ziet toe op de naleving van het Coronaprotocol: “Heeft één van jullie klachten gehad? Hoesten, plotseling niet meer kunnen ruiken of proeven?” Die hebben we niet en dus kunnen we naar binnen. Van iemand anders krijgen we een naamsticker en de koffiedame voorziet ons van een drankje. Het programma begint met een check-in ronde. In een grote kring vertelt iedereen hoe hij of zij er bij zit. Hoe voelen we ons, wat leeft er in ons? Het is een fijne manier om verbinding met elkaar te gaan voelen.

Na de check-in gaan we in drie groepen naar buiten voor het surprisespel. “Welk voorwerp zou jij zeker meenemen als je zou gaan verhuizen? Pak dit voorwerp in en neem het mee”; zo luidde opdracht die we vooraf kregen. We leggen de ingepakte voorwerpen voor ons op tafel, pakken ze één voor één uit en leggen ze dan terug op tafel. Voorwerpen die bij elkaar passen leggen we bij elkaar.

Ondertussen zie ik hoe mijn dochter met twee andere kinderen in de tuin besjes aan het verzamelen is. Het geeft een warm gevoel om de kindjes zo samen in de weer te zien.

Een aantal van ‘onze’ voorwerpen hebben iets te maken met onze kindertijd, zoals het knuffeltje en het boek van Winnie de Poeh. Die leggen we bij elkaar. Andere voorwerpen hebben juist te maken met ons volwassen leven. En weer andere zitten er tussenin. “Kijk, het lijkt een soort reis van de kindertijd naar de volwassen leeftijd” merkt iemand op. En zo komen we op de naam van onze ‘expositie’: de reis. Nu we de naam hebben raden we welk voorwerp bij wie hoort. Zijn de kleine houten puzzelachtige stukjes van degene die zo goed strategisch kan denken? En zal het boek van Winnie de Poeh, waar zo  veel wijsheden in zitten, van iemand zijn die niet om wijsheden verlegen zit? Als alle voorwerpen verdeeld zijn, vertelt iedereen welk voorwerp van hem of haar is en wat het voor hem of haar betekent. Er volgen mooie, persoonlijke verhalen die een stukje van ieders hart blootgeven. We delen onze ervaringen met het surpisespel met elkaar in een kring.

Daarna wordt er een mindfulnessoefening gegeven waaraan ik helaas niet kan deelnemen, omdat mijn dochter dringend aandacht nodig heeft. En dan is het alweer 13.00 uur. Wat is de tijd omgevlogen! Ik kijk terug op een zeer gezellige ochtend waarin we elkaar een stukje beter hebben leren kennen.