Geplaatst op

Leven in een Ecodorp

Verslag geschreven door Ton, CVEG-lid en bewoner van Ecodorp Zuiderveld (Nijmegen)

Heerlijk verbindende ledendagen meegemaakt, waar ik enthousiast van werd, en ik zag ook veel andere mensen enthousiast. Live workshops om te leren om te gaan met wat we allemaal kunnen tegenkomen in het leven in een woongemeenschap. Later ledendagen en CLIPS-trainingen via Zoom vanwege corona.

Maar dan komt het echte Ecodorp Zuiderveld dichterbij, dat is spannend, en in het echt toch weer heel anders dan in de voorbereiding.

Vanwege de gemeenschapsvorming hebben we besloten om zelf de woningen te leemstucen en zelf tweedehands keukens op te snorren en te installeren. Het lijkt meer werk dan we aankunnen en dat geeft verwachtingen en teleurstellingen. De meeste mensen hebben al een leven, met werk, kinderen, familie, kennissen, dat blijft allemaal doorgaan terwijl je er een grote familie bij krijgt die ook veel tijd en inzet vraagt. En waartussen je je plek nog moet vinden en inrichten.

Ik moet opnieuw een drempel over om er ook daadwerkelijk te gaan wonen. Ik moet mezelf voorhouden dat ik dit wil meemaken en dat er altijd nog andere mogelijkheden zijn als het echt niet blijkt te passen. Kan ik de balans tussen mezelf en gemeenschap vinden? Gelukkig ontdek ik vrij snel dat ik zelf kan bepalen wanneer ik mijn deur en mijn gordijnen sluit. Balans vinden blijft moeilijk, maar ik heb het in eigen hand. Dat besef geeft een stuk meer rust.

Het ecodorp is een soort snelkookpan. Wat er gebeurt is zichtbaar en doet wat met me en omdat we ook veel samen willen doen word ik echt in van alles uitgedaagd. Ik ontdek dat ik het moeilijk vind om in mijn eentje ergens verantwoordelijkheid voor te nemen, alleen ergens voor (op) te staan, en ik kan leren van de mensen die dat wel kunnen en doen. Ik merk dat ik zo fanatiek kan zijn in het verdedigen van mijn overtuigingen dat ik mijn gesprekspartner niet meer kan horen. Mogelijk heb ik zelf een oude angst om niet gehoord te worden, mijn stem was ook niet belangrijk. Maar dat is oud, nu is er best ruimte genoeg om te horen en gehoord te worden.

Ik ontdek ook mijn sterkere punten, ik heb gevoel voor verbinding, oog en oor voor mijn medemens, bied graag morele ondersteuning, ben graag bij zaken betrokken die het gemeenschapsgevoel versterken: samen zingen, het vieren van jaarfeesten, ledendagen van de vereniging, in kleinere groepjes met elkaar praten over dingen die ons bezighouden, fijne dingen, moeilijke dingen, treurige dingen. Dat ervaar ik als fijn, zinvol, helpend en helend.

Door een klein steuntje in de rug van een medebewoner zie ik mezelf dingen doen die ik alleen niet had gedaan, zoals bijvoorbeeld zingen op het terras buiten. Ik leer dat ik mezelf best mag laten zien.

Nog meer fijne dingen: het leren kennen van mensen buiten mijn eigen leeftijdsgroep, de frisse blik van jonge mensen, de levendigheid van spelende kinderen in de tuin. De input van de anderen waardoor ik bijvoorbeeld meer leer over de tuin, permacultuur, duurzaamheid, dat verrijkt mij weer.

Samen aanpakken, helpen met bouwen, sjouwen, tegelpaden leggen, lunch klaarmaken, koffiezetten, opruimen, schoonmaken. Allemaal dingen waar ik meer plezier aan beleef wanneer ik ze met anderen samen doe, omdat ze zin hebben in een groter geheel, dan alleen mijn eigen bedoeninkje. Gedeeld plezier is dubbel plezier en gedeeld leed is half zo groot, dat kan ik hier echt ervaren.

Tot mijn grote verrassing ben ik een nieuwe relatie aangegaan, binnen het ecodorp. Allebei zijn we betrokken in de gemeenschap en dragen we ons steentje bij. We zijn een verrijking voor elkaar en ook voor de gemeenschap en natuurlijk brengt ook dit weer uitdagingen en veel leermomenten mee.

Inmiddels zijn alle woningen en gemeenschappelijke ruimtes (GER) geleemstuct. Zo goed als alle keukens zijn geïnstalleerd. De voorlopige groentetuin heeft al een en ander opgeleverd. Er staan her en der al mooie planten, terras en paden zijn betegeld. Er is een wekelijks eetgroepje. Er zijn rondleidingen voor geïnteresseerden. De gemeenschappelijke wasruimte is betegeld, de logeerkamer is in orde, de zoldervloer van de GER is bekleed met kurk, binnenkort worden de vloeren van de GER voorzien van marmoleum en gaan we die ruimtes nieuw inrichten. Het geraamte van de schuur staat overeind. Er werd een zomerweek georganiseerd met leuke activiteiten voor kinderen en volwassenen. Kortom: het borrelt en bruist.

Ton Perry

Geplaatst op

Vaarwel, leemdagen…

In ons ecodorp Zuiderveld zijn de dagen van voorstrijken, afplakken, leem kruien, scheppen, spuiten, afpappen en gletten voorbij! Want met het leemstucen van de wanden van het gemeenschapshuis, zijn alle 46 huizen van ons dorp nu voorzien van een laagje leem.  

De bewoners van het Zuidblok en Middenblok zijn allemaal ingetrokken, en ook de meeste bewoners van het Noordblok hebben hun oude woning verruild voor hun nieuwe.  

Wat een monsterklus is het geweest. Het zou ons niet gelukt zijn zonder de hulp van Capiau Leembouw, de vrijwilligers van het Huis van Compassie, onze leden, en iedereen die zijn of haar steentje heeft bijgedragen.

Hoewel we nog midden in het proces van afbouw zitten, vormt de gemeenschap zich ook op allerlei andere manieren. Het eerste kampvuurtje is een feit, en de kinderen weten elkaar en de nieuwe ‘zandbak’ (fundering van de schuur) goed te vinden. Krachten worden gebundeld als het gaat om het oppassen op elkaars kroost, het sjouwen met verhuisdozen, het ophalen van vloeren en andere zware zaken en het delen van auto’s en maaltijden. Regelmatig komen er ’s avonds nog mensen uit hun huizen gekropen om een laatste muurtje te glatten of een tent te verplaatsen. 

En dan…
Bewoners gaan zich nu richten op het afmaken van hun eigen woningen, en het in orde maken van de wisselwoning en het gemeenschapshuis. Het volgende grote bouwproject is de schuur. Het bouwen gaan we zelf doen! Ook is het bijna tijd om de tuin onder handen te gaan nemen. Zo zal de tuin worden opgehoogd, wordt de wadi gegraven en gaan we gezamenlijk de paden leggen.

Kortom, we zijn er voorlopig nog wel even zoet mee. Maar er is niets zo verbindend als samen werken, en wat wordt het mooi.

tekst: Angelique en Jenny

Geplaatst op

Ledendag 20 juni

Geschreven door Angelique

Het is een rare periode geweest. Drie maanden lang mochten we niet meer bij elkaar komen door Corona. We vonden een oplossing in het gebruik van Zoom, waardoor contactmomenten en vergaderingen wel door konden gaan. Het was niet ideaal, maar het werkte en we hielden tenminste contact. Langzaam aan werden de maatregelen versoepeld en begonnen mensen de dagelijkse gang van zaken voorzichtig weer op te pakken. Zodoende was het voor ons eindelijk weer mogelijk om, met een aantal strikte aanpassingen, onze ledendag te houden. En wat keken we er naar uit!

We maakten een ochtendgroep en middaggroep van maximaal 30 mensen. Bij aankomst was het verleidelijk elkaar een knuffel te geven, maar we hielden het bij een vriendelijke glimlach op 1,5 meter afstand. Sommige nieuwe leden had ik alleen nog maar via Zoom gezien. Het blijkt maar dat het in 3D toch anders is, want sommige mensen waren een stuk langer of korter dan ik me had voorgesteld! En natuurlijk is praten in het echt veel fijner dan via zo’n beeldscherm.

Nadat we allemaal even bij konden praten werd er begonnen met een presentatie over de plannen voor de tuin. Ik had nog niet zo’n goede impressie van de tuin, en ik moet zeggen dat ik enorm enthousiast werd van de plannen. Een speeltuin vlak bij mijn toekomstige huis, vele zithoekjes, moestuinen, boomstammen met een vuurkorf, kippen, opties voor zwembaden en natuurlijk veel groen. Het is nog maar een eerste opzet maar het klinkt nu al zo veel mooier dan ik had durven dromen. Het wakkert het ongeduld om er te gaan wonen alleen maar meer aan.

Er werd nog meer gedaan die ochtend. Zo hadden we allemaal een (al dan niet denkbeeldig) plantje of foto van een plant/bloem meegenomen en mochten we vertellen wat ons daar in aansprak. Ook werd de toewijzingscomissie even in het zonnetje gezet vanwege het vele harde werk dat zij hebben verricht, en was er gelegenheid om de verschillende kleuren marmoleum voor in het trappenhuis te bekijken en onze voorkeur aan te geven.

Nu ons ecodorp in Zuiderveld steeds dichterbij gaat komen is er nog wel iets belangrijks wat moet gaan gebeuren. We hebben namelijk nog steeds geen naam voor het dorp! Tijd om daar verandering in te brengen. In kleine groepjes probeerden we volgens de methode van Loesje hardop te associëren en te brainstormen. We schreven woorden op die in ons opkwamen en via verschillende rondes werden onze vellen doorgegeven, zodat we elke keer nieuwe woorden zagen om ons te laten inspireren. Er kwam veel in ons op, maar wat is het moeilijk om een écht goede naam te verzinnen, zeg! De associaties zorgden hoe dan ook voor de nodige hilariteit in ons groepje en het blijkt dat er best wel wat woorden een dubbele betekenis kunnen hebben…

Nadat de rondes voorbij waren en alle inspiratie op was besloot ik het zonnetje op te zoeken en mijn lunch te nuttigen. Ondertussen kwamen de eerste personen van de middaggroep langzaam binnensijpelen op het terras.

Na de lunch volgde de uitslag van de brainstormsessie. De favoriete namen werden aan ons gepresenteerd en er werd ons gevraagd naar onze mening. Er zaten veel leuke namen bij, maar we hadden eigenlijk geen van allen het gevoel dat dé naam ertussen zat. Het was hoe dan ook een plezierige bezigheid en wie weet komt er later nog iets in ons op.

Tijd om afscheid te nemen zodat de middaggroep kon beginnen. Ook de middaggroep was erg verheugd elkaar weer te zien. Het programma van de middaggroep zag er iets anders uit: in plaats van de tuinpresentatie speelden zij een kwaliteitenspel. Ze splitsten zich op in drie groepen: de Heteren groep, een groep die bij Babylon bleef en een groep die ging wandelen. Het stralende weer lokte mij, dus ik koos voor de wandeling. Op een mooie plek in het bos gingen we allemaal in een cirkel staan en bespraken we wat onze kwaliteiten zijn, hoe we denken bij te kunnen dragen aan de gemeenschap en wat we hopen te gaan leren in het ecodorp. Het lijkt erop dat we een mooie mix van doeners en denkers en chaotische versus gestructureerde persoonlijkheden hebben, en dat we allemaal staan te popelen om te groeien en te leren. Helaas vloog de tijd om waardoor we het kort moesten houden.

Eenmaal terug bij Babylon begon ook hier de brainstormsessie over de naam voor Zuiderveld, en eigenlijk kwamen we met deze groep tot dezelfde conclusie: leuke ideeën, maar nog geen overtuigende winnaar. Wordt vervolgd?

Er werd hier en daar nog wat nagekletst waarna de meesten besloten naar huis te gaan. Ik had het nog zo naar mijn zin dat ik me besloot aan te melden voor het buffet. Ik ben blij dat ik dat gedaan heb, want het Syrische menu van Babylon is echt een aanrader! Nog even napraten op het terras en alle indrukken in laten werken. Daarna werd het toch echt tijd om weer naar huis te gaan.

Bedankt allemaal. Voor mij begint de gemeenschap echt vorm te krijgen en ik kijk er steeds meer naar uit om met jullie allemaal te gaan wonen. Hopelijk tot volgende maand!