Simpel leven

Het persoonlijke verhaal van Jenny

Het spreekwoordelijke hutje op de hei; verlang jij er ook wel eens naar? Even weg van de dagelijkse drukte, het moeten, de weekplanning, de wekker en misschien ook wel de rekeningen en andere ongewenste lasten waar je niet zomaar omheen kunt. Even weg van de drukte in het verkeer, van de oneindige stroom aan negatieve berichten over de toestand van de wereld – en terug naar jezelf. Terug naar de natuur, misschien wel? Zelf heb ik dit verlangen vaak, een verlangen naar eenvoud, naar manieren om het leven simpeler te maken. Maar hoe doe je dat? En wat is dat eigenlijk, simpel leven? Ik neem jullie graag mee in mijn zoektocht, die me uiteindelijk naar CVEG en Zuiderveld geleid heeft.

Tijdens mijn studententijd woonde ik enkele jaren in woongroepen in het centrum van Nijmegen. Fijn, leerzaam, gezellig ook – maar na een tijdje voelde ik me niet meer thuis in de stad. Te druk, teveel afleiding, te weinig tijd om alles te doen wat je niet denkt te willen missen. Ook mijn hond, uit het asiel bij mij in huis terecht gekomen, vond de stad en de bijbehorende onrust niks. Toen er een plekje vrijkwam in een mooie woongroep in Keeken, net over de grens in Duitsland, besloot ik de stap ‘naar buiten’ te wagen.

Het leven daar deed de naam van de woongroep, Goed BeKeeken, eer aan. Ik leerde leven met de seizoenen, de groenten uit de moestuin, de houtkachel en de houtvoorraad, de roofvogels en muizen, de duisternis van de winter en het eindeloze licht van de zomer. Ik leerde de stilte waarderen. Mijn huisgenoten leerden mij over de omgeving, over hoe het leven ook anders kon, over de waarde van ruimte, maar ook van echt samenzijn. Over hoe fijn het is om te delen; spullen, eten en ervaringen. En hoe belangrijk het is om af en toe een mooi kampvuur te maken en samen in de vlammen te staren. Nog steeds, als het verlangen naar het simpele leven de kop opsteekt, denk ik aan mijn tijd op het Keekense platteland en de vroege ochtenden met de kippen in de enorme achtertuin.

Het leven ging echter door, en een nieuwe liefde liet me kennis maken met een andere versie van eenvoudig leven. Op de Hof van Wezel, een recreatieterrein op nog geen twintig minuten rijden van Nijmegen, vonden we een plekje waar we ons eigen ‘hutje’ konden bouwen. Er was (en is) geen elektriciteit, geen stromend water en geen riolering. Bijna zes jaar en anderhalf kind later is de Hof nog steeds mijn thuis en vind ik vaak mijn rust in de manier van leven die erbij hoort. Simpel is het zeker, eenvoudig. Het dagelijks leven kost tijd, en dat maakt je bewust van je eigen aanwezigheid en alles wat je al dan niet nodig hebt. Ik las laatst de spreuk ‘Once you carry your own water, you will learn the value of every drop’, en daar zit natuurlijk wel wat in. Als je je eigen water moet dragen, zorg je wel dat je zuinig bent. Omdat het energie kost, maar ook omdat je heel goed ziet wat je verbruikt. Het voelt goed om op die manier relatief weinig te verbruiken aan water, elektriciteit en gas.

Tegelijkertijd brengt het simpele leven ook nieuwe moeilijkheden met zich mee. Zelfvoorzienend zijn we op de Hof bij lange na niet, dus ritjes naar de supermarkt maak ik regelmatig. Meestal met de auto. En het leven hier is goedkoop, maar niet gratis. Bovendien ben ik graag financieel  onafhankelijk, dus werk ik. En als je werkt, doe je mee aan het leven in de maatschappij; wat ik ook erg fijn vind. Maar om te werken heb je ook een telefoon nodig, een laptop. Internet. Representatieve kleding. Wederom een auto. Nu, in coronatijd nog meer, merk ik dat ik vaak tegen de grenzen van dat simpele leven aan loop. Thuis werken is geen optie, dus ik moet toch elke werkdag met de auto op pad. Dat betekent dat mijn zoontje al vroeg naar de kinderopvang gebracht moet worden, ik doorrij naar mijn werk aan de andere kant van Nijmegen, op de terugweg snel boodschappen doe bij een grote supermarkt en ’s avonds, als de accu het toelaat, nog even wat mailtjes van studenten wegwerk via de grote databundel die ik inmiddels heb en waarmee ik ook echt wel avonden vul met Netflix.

De komst van mijn zoontje zorgde sowieso voor een hoop nieuwe vraagstukken, zoals de oneindige hoeveelheid was die gecreëerd wordt, het gebrek aan andere kindjes op de camping, en ergens ook het gebrek aan support – inmiddels woon ik namelijk in mijn eigen hutje. Heerlijk rustig, maar ook best eenzaam soms. Ik realiseerde me langzaam dat het simpele leven niet meer simpel was. Dat het leven nu, met een kindje en een wens voor een tweede, misschien iets anders nodig heeft om simpel te zijn. Het verlangen naar eenvoud veranderde in het verlangen naar een stam, een groep, een huis dat warm is als je opstaat of laat thuiskomt, waar je ook in de winter elektriciteit hebt. Een plek waar Olan en zijn broertje of zusje straks vriendjes en vriendinnetjes hebben, naar school kunnen fietsen en waar ze later, over een paar jaar, een eigen kamer hebben met hun eigen bed.

In CVEG vond ik een opening; een mogelijke levenswijze waar mijn behoefte aan bewust leven gecombineerd kan worden met de andere behoeftes van het leven; samenzijn, delen, mijmeren bij het kampvuur. De keuze, of misschien wel de echte overgave, aan CVEG en aan Zuiderveld hebben me best wat zweet en ook tranen gekost. Het idee van het simpele leven dat ik in mijn hoofd had, loslaten, bleek best moeilijk. Soms struikel ik nog steeds over de vele vergaderingen, de zoom-bijeenkomsten die maken dat ik nog meer tijd achter mijn laptop doorbreng of het gevoel nooit genoeg te kunnen bijdragen terwijl het leven al zo vol is. Ook ben ik soms bang dat ik de basis vergeet, dat ik mijn nieuwe huis ga volstoppen met overbodige spullen. Het begint met een wasmachine, en dan? Toch maar een afwasmachine? En zo’n blender is ook wel fijn. Een broodrooster? Waterkoker? Soundsystem?  

Toch voel ik ook steeds beter dat dat niet is waar het om gaat. Dat ik verlang naar Zuiderveld omdat ik op zoek ben naar een veilige basis voor mij en mijn kindjes. Een plek waar we thuis kunnen zijn, met aandacht voor elkaar. Ik realiseer me dat de eenvoud niet per se, niet alleen, zit in het leven terugbrengen naar de basis, maar misschien wel meer in de vraag: wat heb ik nu echt nodig? Zolang we die vraag blijven stellen, kunnen we het leven simpel houden, denk ik. Met of zonder wasmachine.

Ledendag 20 juni

Geschreven door Angelique

Het is een rare periode geweest. Drie maanden lang mochten we niet meer bij elkaar komen door Corona. We vonden een oplossing in het gebruik van Zoom, waardoor contactmomenten en vergaderingen wel door konden gaan. Het was niet ideaal, maar het werkte en we hielden tenminste contact. Langzaam aan werden de maatregelen versoepeld en begonnen mensen de dagelijkse gang van zaken voorzichtig weer op te pakken. Zodoende was het voor ons eindelijk weer mogelijk om, met een aantal strikte aanpassingen, onze ledendag te houden. En wat keken we er naar uit!

We maakten een ochtendgroep en middaggroep van maximaal 30 mensen. Bij aankomst was het verleidelijk elkaar een knuffel te geven, maar we hielden het bij een vriendelijke glimlach op 1,5 meter afstand. Sommige nieuwe leden had ik alleen nog maar via Zoom gezien. Het blijkt maar dat het in 3D toch anders is, want sommige mensen waren een stuk langer of korter dan ik me had voorgesteld! En natuurlijk is praten in het echt veel fijner dan via zo’n beeldscherm.

Nadat we allemaal even bij konden praten werd er begonnen met een presentatie over de plannen voor de tuin. Ik had nog niet zo’n goede impressie van de tuin, en ik moet zeggen dat ik enorm enthousiast werd van de plannen. Een speeltuin vlak bij mijn toekomstige huis, vele zithoekjes, moestuinen, boomstammen met een vuurkorf, kippen, opties voor zwembaden en natuurlijk veel groen. Het is nog maar een eerste opzet maar het klinkt nu al zo veel mooier dan ik had durven dromen. Het wakkert het ongeduld om er te gaan wonen alleen maar meer aan.

Er werd nog meer gedaan die ochtend. Zo hadden we allemaal een (al dan niet denkbeeldig) plantje of foto van een plant/bloem meegenomen en mochten we vertellen wat ons daar in aansprak. Ook werd de toewijzingscomissie even in het zonnetje gezet vanwege het vele harde werk dat zij hebben verricht, en was er gelegenheid om de verschillende kleuren marmoleum voor in het trappenhuis te bekijken en onze voorkeur aan te geven.

Nu ons ecodorp in Zuiderveld steeds dichterbij gaat komen is er nog wel iets belangrijks wat moet gaan gebeuren. We hebben namelijk nog steeds geen naam voor het dorp! Tijd om daar verandering in te brengen. In kleine groepjes probeerden we volgens de methode van Loesje hardop te associëren en te brainstormen. We schreven woorden op die in ons opkwamen en via verschillende rondes werden onze vellen doorgegeven, zodat we elke keer nieuwe woorden zagen om ons te laten inspireren. Er kwam veel in ons op, maar wat is het moeilijk om een écht goede naam te verzinnen, zeg! De associaties zorgden hoe dan ook voor de nodige hilariteit in ons groepje en het blijkt dat er best wel wat woorden een dubbele betekenis kunnen hebben…

Nadat de rondes voorbij waren en alle inspiratie op was besloot ik het zonnetje op te zoeken en mijn lunch te nuttigen. Ondertussen kwamen de eerste personen van de middaggroep langzaam binnensijpelen op het terras.

Na de lunch volgde de uitslag van de brainstormsessie. De favoriete namen werden aan ons gepresenteerd en er werd ons gevraagd naar onze mening. Er zaten veel leuke namen bij, maar we hadden eigenlijk geen van allen het gevoel dat dé naam ertussen zat. Het was hoe dan ook een plezierige bezigheid en wie weet komt er later nog iets in ons op.

Tijd om afscheid te nemen zodat de middaggroep kon beginnen. Ook de middaggroep was erg verheugd elkaar weer te zien. Het programma van de middaggroep zag er iets anders uit: in plaats van de tuinpresentatie speelden zij een kwaliteitenspel. Ze splitsten zich op in drie groepen: de Heteren groep, een groep die bij Babylon bleef en een groep die ging wandelen. Het stralende weer lokte mij, dus ik koos voor de wandeling. Op een mooie plek in het bos gingen we allemaal in een cirkel staan en bespraken we wat onze kwaliteiten zijn, hoe we denken bij te kunnen dragen aan de gemeenschap en wat we hopen te gaan leren in het ecodorp. Het lijkt erop dat we een mooie mix van doeners en denkers en chaotische versus gestructureerde persoonlijkheden hebben, en dat we allemaal staan te popelen om te groeien en te leren. Helaas vloog de tijd om waardoor we het kort moesten houden.

Eenmaal terug bij Babylon begon ook hier de brainstormsessie over de naam voor Zuiderveld, en eigenlijk kwamen we met deze groep tot dezelfde conclusie: leuke ideeën, maar nog geen overtuigende winnaar. Wordt vervolgd?

Er werd hier en daar nog wat nagekletst waarna de meesten besloten naar huis te gaan. Ik had het nog zo naar mijn zin dat ik me besloot aan te melden voor het buffet. Ik ben blij dat ik dat gedaan heb, want het Syrische menu van Babylon is echt een aanrader! Nog even napraten op het terras en alle indrukken in laten werken. Daarna werd het toch echt tijd om weer naar huis te gaan.

Bedankt allemaal. Voor mij begint de gemeenschap echt vorm te krijgen en ik kijk er steeds meer naar uit om met jullie allemaal te gaan wonen. Hopelijk tot volgende maand!