Simpel leven

Het persoonlijke verhaal van Jenny

Het spreekwoordelijke hutje op de hei; verlang jij er ook wel eens naar? Even weg van de dagelijkse drukte, het moeten, de weekplanning, de wekker en misschien ook wel de rekeningen en andere ongewenste lasten waar je niet zomaar omheen kunt. Even weg van de drukte in het verkeer, van de oneindige stroom aan negatieve berichten over de toestand van de wereld – en terug naar jezelf. Terug naar de natuur, misschien wel? Zelf heb ik dit verlangen vaak, een verlangen naar eenvoud, naar manieren om het leven simpeler te maken. Maar hoe doe je dat? En wat is dat eigenlijk, simpel leven? Ik neem jullie graag mee in mijn zoektocht, die me uiteindelijk naar CVEG en Zuiderveld geleid heeft.

Tijdens mijn studententijd woonde ik enkele jaren in woongroepen in het centrum van Nijmegen. Fijn, leerzaam, gezellig ook – maar na een tijdje voelde ik me niet meer thuis in de stad. Te druk, teveel afleiding, te weinig tijd om alles te doen wat je niet denkt te willen missen. Ook mijn hond, uit het asiel bij mij in huis terecht gekomen, vond de stad en de bijbehorende onrust niks. Toen er een plekje vrijkwam in een mooie woongroep in Keeken, net over de grens in Duitsland, besloot ik de stap ‘naar buiten’ te wagen.

Het leven daar deed de naam van de woongroep, Goed BeKeeken, eer aan. Ik leerde leven met de seizoenen, de groenten uit de moestuin, de houtkachel en de houtvoorraad, de roofvogels en muizen, de duisternis van de winter en het eindeloze licht van de zomer. Ik leerde de stilte waarderen. Mijn huisgenoten leerden mij over de omgeving, over hoe het leven ook anders kon, over de waarde van ruimte, maar ook van echt samenzijn. Over hoe fijn het is om te delen; spullen, eten en ervaringen. En hoe belangrijk het is om af en toe een mooi kampvuur te maken en samen in de vlammen te staren. Nog steeds, als het verlangen naar het simpele leven de kop opsteekt, denk ik aan mijn tijd op het Keekense platteland en de vroege ochtenden met de kippen in de enorme achtertuin.

Het leven ging echter door, en een nieuwe liefde liet me kennis maken met een andere versie van eenvoudig leven. Op de Hof van Wezel, een recreatieterrein op nog geen twintig minuten rijden van Nijmegen, vonden we een plekje waar we ons eigen ‘hutje’ konden bouwen. Er was (en is) geen elektriciteit, geen stromend water en geen riolering. Bijna zes jaar en anderhalf kind later is de Hof nog steeds mijn thuis en vind ik vaak mijn rust in de manier van leven die erbij hoort. Simpel is het zeker, eenvoudig. Het dagelijks leven kost tijd, en dat maakt je bewust van je eigen aanwezigheid en alles wat je al dan niet nodig hebt. Ik las laatst de spreuk ‘Once you carry your own water, you will learn the value of every drop’, en daar zit natuurlijk wel wat in. Als je je eigen water moet dragen, zorg je wel dat je zuinig bent. Omdat het energie kost, maar ook omdat je heel goed ziet wat je verbruikt. Het voelt goed om op die manier relatief weinig te verbruiken aan water, elektriciteit en gas.

Tegelijkertijd brengt het simpele leven ook nieuwe moeilijkheden met zich mee. Zelfvoorzienend zijn we op de Hof bij lange na niet, dus ritjes naar de supermarkt maak ik regelmatig. Meestal met de auto. En het leven hier is goedkoop, maar niet gratis. Bovendien ben ik graag financieel  onafhankelijk, dus werk ik. En als je werkt, doe je mee aan het leven in de maatschappij; wat ik ook erg fijn vind. Maar om te werken heb je ook een telefoon nodig, een laptop. Internet. Representatieve kleding. Wederom een auto. Nu, in coronatijd nog meer, merk ik dat ik vaak tegen de grenzen van dat simpele leven aan loop. Thuis werken is geen optie, dus ik moet toch elke werkdag met de auto op pad. Dat betekent dat mijn zoontje al vroeg naar de kinderopvang gebracht moet worden, ik doorrij naar mijn werk aan de andere kant van Nijmegen, op de terugweg snel boodschappen doe bij een grote supermarkt en ’s avonds, als de accu het toelaat, nog even wat mailtjes van studenten wegwerk via de grote databundel die ik inmiddels heb en waarmee ik ook echt wel avonden vul met Netflix.

De komst van mijn zoontje zorgde sowieso voor een hoop nieuwe vraagstukken, zoals de oneindige hoeveelheid was die gecreëerd wordt, het gebrek aan andere kindjes op de camping, en ergens ook het gebrek aan support – inmiddels woon ik namelijk in mijn eigen hutje. Heerlijk rustig, maar ook best eenzaam soms. Ik realiseerde me langzaam dat het simpele leven niet meer simpel was. Dat het leven nu, met een kindje en een wens voor een tweede, misschien iets anders nodig heeft om simpel te zijn. Het verlangen naar eenvoud veranderde in het verlangen naar een stam, een groep, een huis dat warm is als je opstaat of laat thuiskomt, waar je ook in de winter elektriciteit hebt. Een plek waar Olan en zijn broertje of zusje straks vriendjes en vriendinnetjes hebben, naar school kunnen fietsen en waar ze later, over een paar jaar, een eigen kamer hebben met hun eigen bed.

In CVEG vond ik een opening; een mogelijke levenswijze waar mijn behoefte aan bewust leven gecombineerd kan worden met de andere behoeftes van het leven; samenzijn, delen, mijmeren bij het kampvuur. De keuze, of misschien wel de echte overgave, aan CVEG en aan Zuiderveld hebben me best wat zweet en ook tranen gekost. Het idee van het simpele leven dat ik in mijn hoofd had, loslaten, bleek best moeilijk. Soms struikel ik nog steeds over de vele vergaderingen, de zoom-bijeenkomsten die maken dat ik nog meer tijd achter mijn laptop doorbreng of het gevoel nooit genoeg te kunnen bijdragen terwijl het leven al zo vol is. Ook ben ik soms bang dat ik de basis vergeet, dat ik mijn nieuwe huis ga volstoppen met overbodige spullen. Het begint met een wasmachine, en dan? Toch maar een afwasmachine? En zo’n blender is ook wel fijn. Een broodrooster? Waterkoker? Soundsystem?  

Toch voel ik ook steeds beter dat dat niet is waar het om gaat. Dat ik verlang naar Zuiderveld omdat ik op zoek ben naar een veilige basis voor mij en mijn kindjes. Een plek waar we thuis kunnen zijn, met aandacht voor elkaar. Ik realiseer me dat de eenvoud niet per se, niet alleen, zit in het leven terugbrengen naar de basis, maar misschien wel meer in de vraag: wat heb ik nu echt nodig? Zolang we die vraag blijven stellen, kunnen we het leven simpel houden, denk ik. Met of zonder wasmachine.

Verslag CLIPS-training 26 september 2020

Geschreven door Saar

De eerste live CLIPS-training sinds lange tijd. De laatste keer live was in februari, en in juni is er een digitale training geweest. Corona brengt heel wat teweeg, zo ook in onze gemeenschap. Vandaag konden we niet met de hele gemeenschap bij elkaar komen, maar in twee groepen verspreid over het weekend. Naast het feit dat dit jammer is zie ik er ook de meerwaarde van in. Een kleinere meer overzichtelijk groep, wat contact maken met elkaar makkelijker maakt.

We beginnen met een check-in, hoe zit iedereen erbij met de ondersteuning van een gevisualiseerd knuffelkonijn. De een kan hier al wat meer mee dan de ander. Dit is gelukkig helemaal oké. Zo gaat dat in een gemeenschap, er zijn altijd aspecten waar je meer of minder mee hebt en dat mag naast elkaar bestaan.

Na de check-in gaan we over naar een opdracht waar de groep gesplitst wordt in de nieuwe leden (‘zij’) en de leden die al langer bij de gemeenschap betrokken zijn (‘wij’). Je mag zelf kiezen waar je jezelf gevoelsmatig bij vindt horen, ook als je al langer lid bent. Nieuwe leden krijgen informatie over de basiselementen van de CLIPS en hoe ze het ervaren als nieuw lid. Oudere leden kijken terug naar wat er geleerd is tot nog toe en hoe ze de gemeenschap op dit moment ervaren. Ik sloot me aan bij de wij-groep. We bekeken de basiselementen (individu, wij, intentie en structuur) van de CLIPS op een spectrum. We kwamen erachter dat nog niet iedereen zijn talenten ten volle kan inzetten voor het woonproject. Dat de overgang van abstract praten naar het concreet doen even zoeken is. En dat als we het gemeenschapsgevoel willen voelen we samen dingen moeten doen en de verantwoordelijkheden moeten verdelen. Onze intenties voor Zuiderveld zijn helder, op naar het praktische doen!

In de volgende opdracht in groepjes van 3 praten we hoe het zit met onze eigen verantwoordelijkheid; durven we taken op ons te nemen, doe je dit teveel of te weinig of heb je juist moeite met dingen loslaten. Uit deze opdracht blijkt dat er een aantal kartrekkers zijn die teveel op hun bordje hebben en een grote groep die zoekende zijn in wat nu echt bij hun past. Er ontstond een wens om mensen en taken beter te matchen zodat ieder datgene doet wat past en niemand teveel heeft. Intussen zijn de 3 oudere kids/toekomstige pubers zich aan het vervelen. Ze vinden het saai en de opdrachten sluiten niet echt aan op hun behoefte. Er ontstond een opdracht waarbij ze de inrichting voor de chillplek op Zuiderveld mochten bedenken en tekenen. Enthousiast gingen ze aan de slag.

In de volgende opdracht probeerden we elkaars perspectief te nemen als nieuwkomer en oudgedienden. Wat ik mooi vond is dat voor beide groepen dit project en wat er allemaal bij komt kijken nieuw is. En dat het spannend blijft, elke stap weer. Het is dus een kwestie van het aangaan, niet terugdeinzen uit angst om fouten te maken. Het fijne is dat we dit project samen doen en van elkaar mogen leren. In een volgende opdracht gaan groepjes van 3 elkaars kwaliteiten en vaardigheden benoemen. Dit is een ongemakkelijk, maar tegelijkertijd mooi moment. Ondanks het feit dat we elkaar nog niet zo lang kennen kunnen we op basis van indrukken treffende eigenschappen benoemen. Iedereen ging er een beetje van stralen.

Richting de afsluiting van deze dag maakten we een reis naar de toekomst; Zuiderveld over 5 jaar. Ik zie als eerste mijn net geboren dochter als 5-jarige naast me lopen, mijn zoon is dan al 9 jaar en die hangt ergens in een boom. De deur van mijn huis staat open, er staat een picknicktafel waar iedereen kan komen buurten. Ik drink een kopje thee en geniet van de levendigheid om me heen.

Ik vond het een verhelderende en productieve CLIPS. Eentje waar we direct mee aan de slag kunnen als community. Voor mij was deze CLIPS ook extra bijzonder, want we hadden onze pasgeboren dochter mee en wat deed ze het goed. Ik kijk er tevreden op terug, op naar de volgende!

CVEG in Trouw Duurzame 100 2020

(Geschreven door Marjolijn)

Spanneeeeeend; CVEG is opgenomen in de Trouw Duurzame 100 2020! En dat is een prestatie om trots op te zijn. Want we zijn niet zomaar in deze lijst terecht gekomen; de vakjury van deze verkiezing heeft ons initiatief uit een groot aantal inzendingen verkozen. Met dank aan het harde werk van Koen, Marian, Robin en Hester!

Trouw Duurzame 100
De Trouw Duurzame 100 is een lijst van groene denkers en doeners. Eerder stonden er vooral politici, wetenschappers en mensen uit het bedrijfsleven op de lijst. Maar vanaf 2019 hebben vooral de particuliere initiatieven een plek. Zo staan Ecodorp Boekel, Het Veerhuis en Ecovillage Network op de lijst van 2019 genoemd.

Wat maakt ons zo groen?
We gebruiken duurzame materialen en als gemeenschap gaan we goederen en ook de schuur met elkaar delen, denk je nu misschien. Dat is zeker waar, maar dat is niet het enige. ‘Bouwen aan een duurzamer leven’ is het motto van waaruit we bewegen. En dat is breder dan duurzame materialen en goederen delen. Ook de samenspraak tussen aannemer en bewoners en de mentaliteitsverandering onder aannemers vanwege deze samenspraak, zijn belangrijke aspecten waarmee wij ons kunnen en willen onderscheiden als groene denkers en doeners.

De bekendmaking
Ben jij ook zo nieuwsgierig op welke plek CVEG terecht is gekomen? We moeten nog heel eventjes wachten op de uitslag van de ranking. De bekendmaking hiervan gaat stapsgewijs gebeuren vanaf begin oktober. Tussen 4 en 7 oktober volgen nummers 100 tot en met nummer 26 en op 8 oktober wordt de top 25 bekendgemaakt

Het nieuws over de nominatie volgen?
Als bekend is hoe CVEG gerankt is, dan laten we je dat z.s.m. weten. Ondertussen kun je natuurlijk ook zelf de website van de Duurzame 100 in de gaten houden: https://verhalen.trouw.nl/duurzame100/. Je kunt ook virtueel deelnemen op donderdagavond 20.00u via dezelfde website.

10
Stem!

Op welke plek denk jij dat CVEG terecht komt?